«به نام خدا خسته ام» از زمین

از این مهر تنهایی ی بر جبین

رها کرده ای در تمنا مرا

مرا مثل  انگشتری بی نگین

خدایا من از جذر و مد خسته ام

فرازی به شین و فرودی به سین

تب از جنس دیوانگی می رسد

کشانده به هذیان دم واپسین

مرا از ازل دوختی بر جنون

مکن تا ابد با زمین همنشین

خدایا پناهم بده در خودت

تویی همره اولین ،  آخرین

الهی غمی آسمانی بده

زمین تنگ باشد مرا اینچنین

فقط یک دعا مانده روح مرا

رها کن؛ رهاکن؛ رها کن ، همین!!

           زهرا علی بابایی