اگر نبود به کف، تیغ من که تیز ترست
کجا ز طفل یمن طفل من عزیز ترست؟
"علی محمّد مؤدّب"

وارث

همان که بر تن تبدار مردم آتش بود
و زخم کهنه ی من ماتم سیاوش بود

و غرب دهکده مست شراب شرق شده
بزرگ طایفه در خواب فتنه غرق شده

که از دعاوی شان گوش عام و خاص پر است
میان معرکه ها مکر عمروعاص پر است

که جز غریبه میان من و تو زاویه نیست
و جای قول علی منبر معاویه نیست!

من از شکوه پدر آبرو نخواهم برد
بمیرم از غم نان هم، ملخ نخواهم خورد

منم که رفته به تاراج اشک، لبخندم
به دوستان سفر­کرده آرزومندم

مرا بخوان که به شوق تو عشقی ام عشقم!
که پا به پای تو من هم دمشقی ام، عشقم...

مرا ببخش که غمگین و بی کس است دلم
هنوز خسته ی بیت المقدّس است دلم...

بهمن 94