برخاستم کشیدم با عشق ناز شب را
تا صبح شانه کردم زلف دراز شب را
رفتم به مجلس انس دعوت شدم به مستی
بی شبهه سر کشیدم جام مجاز شب را
سرگشته در دل شهر روحم پناه می جست
دست تواش نشان داد آغوش باز شب را
دست از دهان چشمم ای روزگار بردار
بگذار تا بپرسم از روز راز شب را
ورد سحرگهی گر گنج سعادت ماست
یارب عطا بفرما شوق نماز شب را[1]