آینه ترین صبح
سید احمد حسینی (شهریار) اهل کشور پاکستان

چه شبی بود، شب فتنه، شبِ غم، شبِ مرگ
شبِ سیلابِ سیاهی، شبِ توفان و تگرگ

شبِ تاریک تر از مصدرِ تاریکی بود
شبِ گمراه ترین باورِ تاریکی بود

شبِ خونریزتر از هرچه جنایتکاران
شبِ طولانیی تا حدِ زمین، حد زمان

تا به شمعی گذرِ عهدِ ملامت افتاد
لرزه بر پیکرِ خورشیدِ قیامت افتاد

شبِ ظلمت، شبِ غفلت، شبِ بیداد و گناه
چه شبی بود، شبِ فتنه و توفان، وآنگاه

دیده آیینه ترین نورِ تجلا را دید
همچو موسا همه جا طورِ تجلا را دید

دید آن صاعقه ی رشکِ مهِ عالم را
نورِ حق آمده در کالبدِ آدم را

نورِ شب سوز و ضیاساز و سحرایجادی
نورِ غفلت برِ دلها و نظر ایجادی

بر سرِ دیوِ شب از چار طرف می بارید
نجمِ ثاقب شده از شهرِ نجف می بارید

شبِ تاریک اسیرِ سحرِ مطلق بود
زهق الباطل از آوازه ی جاء الحق بود

سحر آمد که به عشاق سلامی بدهد
مژده ی آمدنِ نورِ امامی بدهد

و امام آمد و شب محو شد و شاه گریخت
شیر در بیشه ی خود آمد و روباه گریخت

و امام آمد و سرتاقدمش ایمان بود
قول و فعلش همه تفسیرگرِ قرآن بود

حق گرا، مردِ خدا، عالمِ دین، فاتحِ جنگ
دستِ رد زد همه بر سینه ی نیرنگِ فرنگ

تا سخن بر لبش آمد مطهری گردید
تا نگاهی به کس انداخت، بهشتی گردید

در اسارت همه سرشارِ رهائی برخاست
هر که در بزمِ او بنشست، رجائی برخاست

هر که در بیعتِ او ماند، چنین تحسین شد
کاوه و باکری و همت و زین الدین شد

وآنکه بیعت شکنی کرد به جائی نرسید
هم از این قافله جا ماند و هم از خویش برید

هرکه از قافله ی عشق جدا میگردد
حزبِ شیطان شده مقهور خدا میگردد

حرفِ حق باج نمیداد به لاادری ها
امتحان کرد بنی صدر و بنی صدری ها

عاقبت محنتِ یک عمر به بار آمده است
قدم از خانه برون نه که بهار آمده است

فصلِ گل آمد و با خاطره ی یارِ آمد
شبنم افشان شده با چشمِ گهربار آمد

اشک دریا صفتم باز تلاطم کرده ست
چه کند! صبح ترین آینه را گم کرده ست