عشق را توصیف کردن کار عاشق پیشه هاست
حرفه ی دریادلان و آسمان اندیشه هاست
دیدنش با چشم دل ؛ آوردنش تا عمق جان
کار با اصل و نسب ها و مقاوم ریشه هاست
هیچ ترسی نیست وقتی سنگ می بارد ، که عشق –
استقامت کردنش ورد زبان تیشه هاست
انعکاسش بیخود از خود می کند آیینه را
آرزوی سنگ ها هم عاشقی با شیشه هاست

یا فاطمه ی صغری(س)

نقش می بست روی خاک بقیع خاطراتت شبیه نقـّاشی
صحبت از غنچه های پرپر بود حوض بی آب و ماهی و کاشی

اشک را با روایتی دیگر سوی تصویر خیمه ها بردی
نیزه ای در میان کتفت بود تا به بابا شبیه تر باشی

کودکانت نگاه می کردند اشک ها روی دامنت می ریخت
لحظه هایی که گفتی از اصغر لحظه ی آسمان و خون پاشی

گفتی از ابتدای بیعت ها قاصدک های بی سر و سامان
از به نیزه نشاندن خورشید تا نشاندن به بزم عیـّاشی

از صدای برادرت سجـّاد ، عمـّه ها و خودت که در مجلس
خطبه ها را یکی یکی کوبید مثل پتکی به فرق فحـّاشی

جای خود را چه خوب می دانند لحظه ها در روایتت، حتی
لحظه هایی که خنده باید کرد به سرانجام حرص و کلـّاشی

آه خاتون نمی شود جز این از شما انتظار دیگر داشت
ماه بانوی دوّمین حَسَنی ، بهتر از این نمی شود باشی