سکوت ِ تیره ی تاریخ ، سرگردان و حیران بود
زمان خاموش تر در گوشه ی ذهنی پریشان بود
  
جهالت ذهنِ انسان را چنان بی وقفه پر می کرد
که استدلال هم افتاده در گرداب ِ هذیان بود 
 
خدا یک واژه ی تاریک و نامفهوم بود وخشک
نماد ِ بت ، امید ِ خانه های بت پرستان بود
   
سکوتی ممتد و تاریک ،در متنِ زمین می ریخت
گناه و جهل و بُدعت ، سازِ ِخوش آهنگ ِ شیطان بود 
 
نگاه فصل ها ، روی زمین ، خشکیده می روئید
و بذر عشق ، محروم از صدای پای باران بود
  
شبی بانگ ِ ابابیل از سکوت ِ آسمان بارید
و بعد از آن شروع سالهایی بس خروشان بود
   
خدا تابید بر روی زمین تا روشنی بخشد
به ذهن ِ تیره ی انسان ، و آن میلاد ِ عرفان بود 
 
خدا از عرش در ماه ربیعش مهر را پاشید
ربیع الاول از آغاز ماه ِ عطف ِ انسان بود
  
به روی خاک ، ایوان ِ مدائن ها فرو می ریخت
شکوه جشن ِ میلادِ محمد، پایکوبان بود
   
شنیدند آسمانی ها که یک مرد یهودی گفت
بشارت داد موسی ، این شب موعود ِ پیمان بود
   
تب ِ آذر گشسب ِ پیر خاموشی گرفت آنگاه
طلوع ِ روشن ِ چشم محمد بود و قرآن بود