آبروی عاشقِ ناشی، فراوان ریخته
دلبری بخشنده و خلقی پشیمان ریخته

آمدم ای حضرت دریا منم جوی حقیر
گرچه در پای تو صد رود خروشان ریخته

سوره‌ی نحل است یا نهج‌البلاغه؟ مانده‌ام
بس که از لب‌های شیرین تو قرآن ریخته

دسته ی زنجیرزن آمد به ایوانِ نجف
هرطرف رو می‌کنم موی پریشان ریخته

سینه‌ی مولا علی، کهف الرّقيمِ عالَم است
صبح مذهب‌ها در آن چاکِ گریبان ریخته

از خمِ ابروی تو بسیار حَجر بن عدی
از سرِ گیسوی تو بسیار سلمان ریخته

عاشق دیرآشنا گاهی به لبخندی خوش است
از تو یک خورشید بر خاک خراسان ریخته

نسل پشت نسل ما را دستگیری می‌کنی
از نجف تا بلخ، آهوی گریزان ریخته

بازهم هل من مغیث از کوفه می‌آید به گوش
اندکی آهسته تر خونِ شهیدان ریخته

عالَم اینجا کشته‌ی عشق است ای عید غدیر
بر سرِ راهِ تو وقتی عید قربان ریخته

آبرویم را نگه‌دار ای لبِ بسیارگو
درد بسیار است آن‌جایی که درمان ریخته

آرش پورعلیزاده . رشت