ميرسم خسته، ميرسم غمگين

گرد غربت نشسته بر دوشم

آشنايي نديده چشمانم

آشنايي نخوانده در گوشم

میرسم چون کویری از آتش

چون شب تیره ای که نزدیک است

تشنه آفتاب و بارانم

دیده کم آب و سینه تاریک است

آمدم تا كنار مرقد تو

دامني اشك و آه آوردم

مثل آهوي خسته از صياد

به ضريحت پناه آوردم

آمدم تا خزان قلبم را

با نگاهي پر از جوانه كني

بشكند بغض و اشكهايم را

مثل تسبيح ، دانه دانه كني

حرم از فوج كفتران دعا

آسماني، فرشته باران است

زائران را در اين حضور زلال

شوق پرواز، در دل و جان است
 

زير طاق رواق هاي حرم

سايه سار بهشت موعود است

دل زائر اگرچه غم دارد

به رضا چون رسيده، خشنود است