آبادي ما سوت وكور است و مهيا نيست
بي شعر باران چند سالي هست زيبا نيست
گنجشك هاي با نشاط از روستا رفتند
در آسمان زاغ زا يك سهره حتا نيست
ابر عقيمي خنده ي خورشيد را بلعيد
از پشت پستو خنده ي آيينه پيدا نيست
خفاش ها يلداي خود را جشن مي گيرند
سمت نگاه قاصدك ها رو به فردا نيست

در دفتر نقاشي داراي آبادي
ظرفي براي سيب هاي سرخ سارا نيست
تنگ غروب از مزرعه كه خسته مي آيد
يك استكان چاي گل دم سهم بابا نيست
وقتي مترسك هاي اخمو بر تو مي خندند
ديگر مجال شايد و اي كاش واما نيست

مردي كه از سمت افق با اسب مي آيد
آن تكسوار ناجي در قصه ي ما نيست؟

تصميم كبري در كنار كاج مي گيريم
تا كه بفهمد هر  خزاني سرو تنها نيست