مولاي آيينه ها كو؟ مي  ترسم ايمان بميرد

در گرگ و ميش سحرگاه، مفهوم انسان بميرد

فردا كه دست وقيحي، فرقش به خون مي نشاند

در كوفه ي بي شكوفه، آواز باران بميرد

در خاك، ذوق شكفتن، صحرا به صحرا بخشكد

در اين كوير عطشناك، روح بهاران بميرد

آن پنج فصلي كه دستش، تقسيم كرد آسمان را

نگذاشت ابر كريمش، رودي پريشان بميرد

آن روح معصوم هستي، مي رفت و آهسته مي گفت:

تا چند ايمان اين شهر، در قحطي نان بميرد؟

آهوي زخمي ست شعرم ،اين تحفه را مي پذيرد؟

بعد از نجف بايد امشب، راه خراسان بگيرد!