من از آغاز فصل سرد بی آواز ، می گویم
و از شوق پریدن ، بی پر پرواز ، می گویم

دلم بگرفته از ، تنهایی یک پنجـــره تشویش
ز آغوش نگاهت ، شعری از آغاز ، می گویم

نگاهت کودتا کرده ، میـــــان کشور قلبم 
ز استبداد چشمانت ، هزاران راز، میگویم

من از فصل بلند انــــزوای محض ، میترسم
و از بغض تب آلودی ، که شد ایجاز، میگویم

چکیده اشک تنهایی ، ز ژرفای خیال من
و از اندوه جانسوز و غم دمساز ، میگویم

من از رخسار مستت ، خوانده بودم سر پنهاني 
و از چشمی پر از آرایه های نـــــاز ، میگویم

میان واژگان من ، پر از شور اهــــــورایی 
و از کرد بیات و گوشه ی شهناز ، میگویم

من از رقص خیال انگیز گیسوی پریشانت
و از زیباترین عشق طنین انداز ، میگویم

میان انتظار پنجره ، نجــــــــــــوای دلتنگی 
من از چشمان مست دختر شیراز ، میگویم

منم حلاج شوریده ، شراب شوق نوشیده
انا الحق و حدیث قامت طناز ، میگویم

هیاهویی فکنده ، در سکوت شعر خامــوشم
من از " یاس خیال" انگیز و از اعجاز ، میگویم.