غزل استاد محدثی خاطرات سال های گذشته را در من زنده کرد و به یاد غزلی که در همان روزهای شهادت شهید آوینی گفته بودم افتادم:


یله که با خویش افسانه ی روئینی را
مشت دیوان قضا می شکند بینی را

آسمانا که پراکنده یمان می داری!
کاش پاشیده ببیندت پروینی را

دل ما خود به نسیم سحری می شکند
سنگ لازم نیست تا درشکنی چینی را

سقف و دیوار دلم را از هم باز کنید
استکانی که شکسته چه کند سینی را؟

ناله ای سخت به سنگینی کوهی باید
تا که از سینه برون سازم سنگینی را

یا صدایت را در چشمانم جاری کن
یا بگو تا ببرم از یاد شیرینی را

بال بگشای که تا خرمگسان باز نهند
هوس داشتن شهپر شاهینی را

آفرین باد هنرمندی آن دستی را
که ربود از کف این دایره آوینی را!