...از آن پس خانه شد تاریک و دل دادم به "تنهایی"
از آن پس بی چراغی ماند با یادم به تنهایی
جناس لفظي  تلخی ست وقتی می برد نسبت
 دل آدم به "دلتنگی"  تن آدم به "تنهایی"
درختی سخت جانم در کویری سخت بیهوده
که عمری زخمی شلاق شن بادم به تنهایی
 چه زخمی ژرف تر از هفت خوان حسرتت با من ؟
که چاهی شد دهان واکرد وافتادم به "تنهایی"
 خیابان ِ غریبی مانده زیر ِ پای ِ مایوس ِ شب و روز ِ هزاران آدمیزادم به تنهایی...
#
 زمانی چشم واکردم که دیدم عادتم داده ی
 زمانی چشم واکردم که معتادم به "تنهایی"...