بسم الله

شاعر میان شعر خودش بی پناه ماند
قلبش شکست بس که سرش بی کلاه ماند

در چشم خیس آینه رنگی نمانده بود
مویی سپید تر شد و رویی سیاه ماند

گفتی کنار گریه بخندم ولی چه سود
تاثیر خنده رفته ولی سوز آه ماند

حکم ابد برای نگاهش بریده اند؛
چشمی که بیقرار نگاری به راه ماند

یعقوب شعرهای مرا ملتفت کنید
یوسف ترین قصیده چرا قعر چاه ماند؟

یک شب نشد که سر بزند آسمان به ما
این عقده تا همیشه به احساس ماه ماند

حوای شعر، آدم این قصه ها که نیست
در حسرت دوباره یک اشتباه ماند

وقتی سزای خوردن گندم هبوط نیست
سیبی برای سر زدن یک گناه ماند

بیتی شبیه گندم و بیتی شبیه سیب
شاعر میان شعر خودش بی پناه ماند

ح.م