دو مصرع می شویم از بیت های یک غزل، با هم
چه معجونی شود وقتی ، شود شیر و عسل باهم

تمام پیش رو سنگین و سخت و صخره ای اما
چه هموار است باور کن ، تمامِ این کتل ، با هم

زمستان ، بخت ما را، سردِ سرد و بسته می خواهد
ولی ما می گشاییمش ، همین قبل از حمل با هم

نه با تو می شناسم سد، نه دیواری و می دانم
برافرازیم بیرق را ، به نوک این قلل ، با هم

بجان تو که می چسپد، جهان و تلخ و شیرینش
گهی با وصلِ یکدیگر، گهی هم در گسل با هم

کسی در بین ما، از فرط همرنگی نمی گنجد
چه پیمانی از این بهتر، امل با هم ، اجل با هم

روایت می کند ما را، به یکرنگی ، به یکتایی
زمانه، قصه گوی پیرِ اقوام و ملل ، با هم

ترا دارم ، چه غم دارم، اگر بر من فرود آید
میان یک بیابان بی کسی، خار و خلل با هم
 
برو شاعر ! غزل ، آب است و فکر دیگری بردار
از این وادی به آبادی رسد قول و عمل با هم