در كاسه ي زمين و زمان نان گذاشتي
يك پنجره به سمت خيابان گذاشتي

ارديبهشت چشم تو بود و براي من
پلكي براي خواب زمستان گذاشتي

گفتم بمان براي هميشه نخواستي
گرد و غبار گوشه ي ايوان گذاشتي

حرفي زدم كه حال و هوايت عوض شود
برزخ شدي و سر به گريبان گذاشتي

مي خواستم كه همدم تنهائي ات شوم
سر را به روي دامن ِ باران گذاشتي

مي خواستم كه همسفرت باشم و مرا
پشت چراغ قرمز بحران گذاشتي

گفتم بدون تو نفسم بند مي شود
گفتي نترس .... نقطه ي پايان گذاشتي
.
.
.
ديگر غروب گريه برايت نمي كنم
تنگ غروب سر به بيابان گذاشتي
سيد مهدي نژادهاشمي