فنجانِ خالی و یک گوشه ی قفس
تلخ است خاطرش در سر کشد هوس

جان می گرفت از آن تلخیِ قهوه اش
یک قهوه داغ بده فریادِ او برس

حالش گرفته از این سرنوشتِ شوم
جا کرده در دلش یک بچه ی مگس

وز وز کند ..وَ او می نالد از رفیق
بس سخت می کشد این گوشه او نفس

تنها شده عجب در کوچِ سرنوشت
بر قهرمان بگو بشکن بر او قفس

بگذار خاطرش آرام تر شود
تنها نمانده دل! در این قفس چه کس؟