مـيـــر عشــق
مدح و نــوحه حاكــم است وشعر بـيــداري كــم است
روح شعـر از درد و غم با مرغ شبخوان همدم است
 
شاعــران بــر دوش خــود بـا ر رسالــت مي كشنـد
نــور بخــشي، شــب شكــاري با رسالـت تـوأم است
 
شعـــر نــان و مـــدح دو نــان، دونِ شأن شاعـريست
بي خـبـــر از درد مـــردم، شعـــر گفـتــن ماتــم است
 
از قـــلــم اشكـــي فـــشــان، شفــاف كــن آيينـه را
اي هــنـــرور همّــتي،تصـويــر عـالــم مبـهــم است
 
بــا ريـا در خــواب غــفـــلت، بُـرد ما را دست ظلم
از ريــا كــاران ظـــالــم، پشــت اين ملّــت خـم است
 
ملــك عـشــق از خـار فـتــنــه رو به ويراني نهــا د
باغــبان بـَر كَن ز بُـــن، خاري كه در مُـلـك جـم است
 
سيــنـــه ســرخــان مسيــحايــي همـه پـر پـر شدنـد
لالــه زاران وطــــن، محـتـــاج صــدها مـــريم است
 
مــســت خـــود بــيــني شد يـــم از جــام چـشم خود نگـر
آه از ايـــن مستــي كه در چــشمــان عــقـــل آدم اسـت
 
زخـــــم استـــبــدادي ي بـــد خـــيـــم ما، درمــــان نــشــد
نشتـــري از نـيـــش خـامـــه، چــاره سـا ز و مرهم است
 
مـــيــــر عــشقــي كـــو؟ "كـــريــما"، تــا بتـازد بر ستم
گـــر هـــزاران هــمچـو "عـشقـي" در وطن باشد كم است