آياها را بايد پاسخ داد . چرا ها را بايد موي شكافت. بدعت ها را بايد برانداخت. يك سو فرزندان آكله اند و يك سو فرزندان فاطمه. دانه هاي گنديده ي جمل  باز هم جوانه زده اند. فاحشه زاده ها بر محراب و منبر رسول رسوخ كرده اند. پس از اندرزهاي بوتراب، ديگر اميدي جز خون براي ختم اين جهل نيست. نامه هاي ناتمام،  مسير عراق تا حجاز را به ترنم ترس و ترديد طي مي كنند . ولي باز هم حسين نمي تواند نرود. محتواي حج،حج بي محتوا را رها مي كند تا به عبور اعتبار بخشد. گوئي انحراف سقيفه سفينه ي نجات را به كربلا كشانده است تا غدير جان بگيرد. آسمان ايستاده است تا استقامتش را رصد  كند.   با گوشه ي چادر زينب از چشم جانم اشك را پاك مي كنم تا واژه ها در ذهنم جان بگيرند و بعد  شايد بنويسم  حسين، محرم ، عاشورا، شهيد ، خون و عشق . قلم، اسارت عقيله را تاب نمي آورد تا داغ را تا انتها تصوير كنم. و سرانجام همپاي تير حرمله بر گلوي شيرخوار خواهم نوشت: هفتاد و دو بار اشك و هفتاد و دو بار عشق.