دل دیوانه ی من باده به میخانه کشید
از بر ساقی و آن جام که جانانه کشید
من خماردر میخانه ام و جام شراب
همچو شمعی که قلم بر پر پروانه کشید
سوزش جان مرا دید ز داغ صنمی
راه دل را ز در کعبه به بتخانه کشید
دل شوریده و رسوای مرا بین که قلم
بر سر خشت خم خمکده پیمانه کشید
حسرت روی نکوی تو که در این دل شب
راز گنجینه ی من گوشه ی ویرانه کشید
مست مستم چو نمود از می خامی نقاش
عکس دل بر سر کویی چه غریبانه کشید
درد میباردم و کلک هنر عکس رخت
بر سر لوحه ی دل صورت مستانه کشید