غزل اول

شعبده با خویش و با آئینِ رندان کرده ای
لخته خونی نیّتِ این عیدِ قربان کرده ای
ذبحِ ایمان می کنی در مسلخِ  پندار ِخویش
غبطه ی مردم  که آری ذبحِ شیطان کرده ای
دامن آلوده ست این عصمت که عریان می کنی
شبهه ی نیرنگ را تصویرِ ایمان کرده ای
هان ز کم بینان چه پنهان ، از خدا پنهان که نیست
جامه نو بر قصه‌ی چاکِ گریبان کرده ای
فتنه می ریزد ز رقصِ نابکارت در میان
خیره سر در کوی گرمِ لاف ، میدان کرده ای
روست دستِ حیله بندت ، رنجِ بیجا می بری
خویش را زنجیردر پا ، برده رقصان کرده ای
خود فریبی سخت آسان است ، این تشویش چیست ؟
آخر این سان مکرها با خود فراوان کرده ای
تشنه ی بندِ تواَم اما خیالِ دام نیست
کارِ ما را با فریبِ خویش آسان کرده ای
رنگ بر رنگِ تبسّم بس که بر هم بسته ای
بینوا آئینه را هم نیز حیران کرده ای
با بیابانِ فسونت الفتی دیرینه است
چند گاهی آشتی با خلقِ دوران کرده ای
جامه ی عشقِ ریایی سازگارِ قامتت
که به رسمِ عاریت بیتوته ی جان کرده ای 

*

غزل دوم

مانده ام در بسترِتب عید را
می کشم جورِ نفس ، تبعید را
اشک ، زخمِ روزنِ تردید بست
بسته شبنم رخنه ی خورشید را !
اینک آهم رعشه ی رعنا گرفت
لرزه از جنسِ جنونم بید را
سال ها در  مکتب السّحرِ سحر
خوانده ام تردستیِ تردید را
با سلوکم شبهه ی  تقلید نیست
می دهم تاوانِ این توحید را
با سیاوش خوفِ آتش جنّت است
بس کنید این آزمون ـ تهدید را
ظلمتِ انکار کی آلوده است
شسته در مهتابیِ تعمید را
بر بساطِ بسته ی آئینه ام
می فروشم عشوه ی جمشید را
کاش بردارد ز کولم آسمان
زحمتِ این جادویِ جاوید را
خویش را در باد قربان کرده ام
خاکِ یادم شد نصیبی عید را