علی‌رضا رضایی (مجنون)
زندگی نامه و دفترشعر

از چه کهکشان غریبی سلامت میکنم ، می رسد صدایم ؟

خوب گوش کن ، من از حماقت زیر باران قدم زدن های یک عاشق می خوانمت و از دلتنگی های بی اندازه ی یک قاصدک

دلتنگی های بی اندازه ی قاصدکی که سالها نشسته در مزرعه ای تا رهگذری بیاید و برود و یا صبحدم نسیم بویت را بیاورد ، بپرد و پرواز کند تا پشت پنجره ی اتاق منتظری

خبر بیاورد آمدنت را

می شنوی مهربان ؟ من از دوست داشتن های ساده ، از انتظارهای طولانی و از باران های دلتنگ برایت سلام هدیه آورده ام

خوب گوش کن

آری منم که می خوانمت ، دلتنگ دلتنگ

باران که می آید اینهمه زخم های کهنه لب وا میکنند و همصدا با مویه های باران ترانه های امیدواری سر می دهند

آنجا هم میرسد صدایشان ؟ مینگری ضربان دلهای بی قرار را ؟

اینجا قاصدکی خو کرده با گریه های بی امان پسرکی پشت پنجره ، اینجا گریه ها مانند باران بند نمی آیند آنقدر می بارند تا بیایی ، بیاید و بیایند همه سفر کرده ها

انتظار آنجا اصلا معنا می شود ؟ در نبود چه کسی ؟ نکند تو نیز منتظر همه آدمهایی

امانم را بریده گریه ها ، امان بده نازنین

بگذار اینبار برایت از همین کهکشان غریب ، از همین سرزمین دلتنگ ندبه خوانی کنم ، قطره قطره ببارم و بند نیایم تا زیارتت

همه دلتنگ ها تورا می خوانند نازنین

همه قاصدک ها ، تنها تورا خبر میدهند

و همه انتظار ها پایانش تویی ...

می خواهمت

این همه اشک کافیست ؟

• (0) نقد ها
• (0)نظرات غیر اعضا
• (11) نظرات کاربران