مردي نشسته با دل ِ رنگ اناري اش

خط مي نوشت تا بدهد به قناري اش

او پر كشد به سمت خيابان ِ مادرش

تا كم كند...از آن همه چشم انتظاري اش

در قسمتي كه دختر خود را سروده بود

هي كنترل نشد بكند بي قراري اش

پيموده دشت را همه شب با پلنگ ها

دلتنگ مي شود به تفنگ ِ شكاري اش

مي گفت كاش حضرت قاتم بيا يد و...

من مي پريدم از پي ِ اسب ِ سواري اش

در دشت هاي گونه ي او آب گرم بود

حس كرد يك كمي نمك از اشك ِ جاري اش

 ****

آماده مي شود كه به دشمن نشان دهد...

از خاك ميهنش دهد او را فراري اش

مجتبي اصغري فرزقي- مشهد 

وبلاگ : http://mo1351.blogfa.com/