دار قالي! بباف گيسم را. آنكه از من سر است من بودم

آنكه جمع است و باز هم تنها تووي يك بستر است، من بودم

آنكه من بود و خوب مي دانست. لاف حق بود و بيشتر مي زد

راندگي از بهشت يادش نيست آدمي ديگر است، من بودم

دار قالي! طناب را ول كن. يك نفر از تو مار مي بافد

يك نفر با طناب با زنجير صحنه اي گريه دار مي بافد

گرچه بي پيله است تصويرت جنگلي از درخت ها هستي

يك نفر هرچه برگ مي چيند مي نشيند بهار مي بافد

دار قالي! طناب را ول كن . من سراسر به توور مي چسبم

دام صيّاد و مرغ، ماهي خوار. تا به دارت به زور مي چسبم

شب دراز است و چشم سرگردان. بي تو از راه دور مي آيم

قصه هايم چقدر طولاني ست! من به سنگي صبور مي چسبم

خستگي، انتظار، خاموشي. خسته هستي و دير مي خوابي

زير و روويت چقدر توو خالي ست. خسته و سر به زير مي خوابي

با گناهي كبير هم بازي! مي روي از درخت ها بالا

وان خالي پر است از آدم. با خيالات سير مي خوابي!

آنكه من بود و بيشتر مي شد با نبودن چه كرد ؟ او تنهاست

راندگي از بهشت يادش نيست. رفت و بي من چه كرد؟ او تنهاست

دار قالي! بباف گيسم را. آنكه از خود طناب مي بافد

با خودش تووي خواب خواهد گفت:(( آخر اين زن چه كرد؟ او تنهاست))