دیشب صدای مهیبی آمد

پنجره را باز کردم

آسمان به زمین افتاده بود

ناله میکرد و

با صدای بلند گریه میکرد

کوه ها سرازیر شدند

دریا ها خروشیدند

جلو رفتم

 او را که در حال اشک

 ریختن بود صدا زدم

گفتم چه شده

که تواینگونه ازجایت

 کنده شدی و برتاب برزمینی

گفت از ظلمی که مردم

به من روا داشتند

دیگر نمیخواهم آسمانی

باشم که نظاره گر

این همه بی بند وباریها باشم

که لحظه ای آرام و قرارم نیست

اینجا میمانم تا اینکه تمام شوم

در حالی که

 زمین میگریست

 وژرفای دلش غمهای سنگین بود

می گفت چه کسانی

 پا برسرم

میگذارند

و همه روز در

آمدورفت هستند

که هرگز یک آن لایق زندگی

وزنده ماندن نیستند

بقیه را به خود شما

 واگذار میکنم

به امید روزیکه آسمان

به زمین بیفتد