با اجازه ی خواجه ی شیراز...!

    اگر آن ترک شیرازی بدست آرد دل مارا

                                                                             خداوندا بده کامش توهم دنیا و عقبی را

   دگر کارش ز صبح اوّل شده شوخی و شیرینی

                                                                             خداجانم نگیراین مهلقای شوخ و زیبارا

    کجای این جهان دارد به زیبایی گیسویش

                                                                             وچشمانی بدان رخشانی آن ماه شهلا را

    چنان رعنایی قدّش کند خیره دو چشمان را

                                                                   که بایک عشوه اش برده ز رو یکصد فریبا را!

     شکیبا نیست قلب من ، همه ترسم ازین باشد

                                                                     که قبل از عشوه ی نازش کنم هدیه سر و پا را...