دست می کشم

روی پیشانی ات

که هر چه سایه ام

بلند/ تر می شود

بیش تر گُر می گیری

بیرون می کشم از اجاق

هیزم ها را

دود ،

از روسری بالا می رود

موهایم را

حلقه می کنم پشت گوش و

گم می شوی لای انگشتانم!

چای که بریزم

شکوفه های لیمو

نشسته بر بخار لب هایت

سردت شده

پنجره را گِل می گیرم

سایه پلنگی

که از پشت پلک هایت بالا آمده

می افتد روی سایه ام

می ترسم

آنقدر که دیگر

نمی شود از پشت میله ها هم

دست کشید روی تنت

گم می شوی میان دود و

عطر لیمو

لای موهایم

پنجه هایت

جیغ می کشند

روی رگ های گردنم

گرمم شده

پنجره را باز می کنی

جفتت را

به دندان می کشی و

سپیده نزده

رو به قله

ناپدید می شویم...

پ .ن:

حس خوب این شعرو مدیون نوید( شباهنگ) هستم که برام از پلنگ نایاب دنا گفت و ....