...پر واضح است که حنظله ی عزیز کوشیده تا در اولین رباعی سال جدیدش شگفتی زایی کند.خوانده و شنیده ـ آن هم به کرّات ـ که در رباعی اگر «آنِ» تکان دهنده ای وجود نداشته باشد چهار مصراعی که موزون و مقفّی شکل گیرد نظم بی خاصیتی خواهد بود.....اما؛ گفت:
ای عموجان! مدّعا گم کرده ای
راه سوراخ دعا گم کرده ای....!
و حنظله ی ما راه سوراخ دعا را به طور وحشتناکی گم کرده است!
اهل فن و به اصطلاح شاعران طنّاز «اهل بخیه» به خوبی می دانند که چه شده و چرا حنظله ی ما راه سوراخ دعا گم کرده است ؛ اما کمین ارادتمند باختصار توضیحی می دهم و می گذرم و امیدوارم حنظله ی ما در سال 98 راه خود را هموار ببیند....
اشکال در مصراع دوم بیت اول رخ نموده است ؛ آن جا که می فرماید «با کلاس شد باران» .«کلاس» و اصطلاح «با کلاس بودن» هردو لغت و اصطلاح بیگانه است و آن قدرها هم مصطلح نشده که بگوییم آوردنش در شعر جدی فارسی بلااشکال است.در طنزمنظوم یا شعر نیمایی و سپید آوردنش شاید مجاز باشد اما در شعر سنتی نه.
اشکال مذکور استمرار پیدا می کند و به مصراع دوم هم به شکلی دیگر می رسد....و بدتر از همه امان از این «چه» چغرِ چشم و ذهن آزار نشسته در پس «پاس» که صددرصد به خاطر موزون شدن مصراع پایانی آمده است....خلاصه ی عرضم این که از حنظله مهنّا شعرهایی خوانده بودم که این رباعی در پیششان به منزله ی حنظل است!
در پایان این نقدک ، سال نو را به حنظله ی عزیز و خانواده ی ارجمندش و همه ی شاگردان کلاس درسش تبریک و تهنیت می گویم.