بخت   وقتی   ز  تو   بر گشت   در این   کهنه رباط

به   نسیمی     که    وزد    بال   و   پرت  می شکند

ز    یکی   قطره ی باران که زلال است   و   لطیف

می شود   دست  تو  مضروب  و   سرت  می شکند

همسر   از   غر زدن   خویش     هلاکت      سازد

مادرش    خار   به    عمق       جگرت    می شکند

دختر    سر به هوا    شام    تو         می سوزاند

شیشه ی    پنجره     آقا    پسرت          می شکند

این   یکی   با   لگد   و   مشت    زند    بر دیوار

آن  یکی    با    تبر   و   تیشه    درت   می شکند

می دهد     مژده  یکی   بر   تو که  گاوت زایید

می کند     چاله   یکی      پای    خرت  می شکند

بی   خبر   تا  به     هچل   افتی و  نابود    شوی

سنگ    می بارد   و    زنگ    خطرت می شکند

از   فشار    غم   و   اندوه     دلت       می پوسد

بار    قرض   است   که   ناگه    کمرت می شکند

گیرم    از     قدرت     جسمی  چو  تریلر باشی

دست انداز      جهان        شافنرت     می شکند

اشتها  می رود و می زنی  از خورد و  خوراک

خواب    هم      یکسره  در   چشم  ترت می شکند

یک    دغلباز    هم  از آن سر    دنیا   «شاطر»

حرمت     حق   و   حقوق      بشرت می شکند !