غزل دیدی که رفت دل از بر من

ندید افسوس  او چشم تر من

مرا سوزاند از سوز زمستان

بیا بنگر تو این خاکستر من



فراق





منکه از داغ فراق تو همه میمیرم

بخدا از خود و از زندگیم من سیرم

تا بکی گوشه ی ویرانه بمانم من زار

بذر غم را که ز باغ دل خود میگیرم



یار





دل به هر یار که بستم ز جفا داد شکستم

باز ماندم سر عهدم ، نه شکستم نه گسستم

چشمه خون شده آخر دل تنهای حزینم

خون دل میخورم و نیست عجب، باده به دستم