چه می شود که خیالت شبی امان بدهد
امان از این شب وباران توامان بدهد

به قدر یک فعلاتن مرا رها بکند
به قدر قافیه ی این غزل زمان بدهد

بخوان به لهجه ی ناب جنون مولانا
که روح من به سماعش سری تکان بدهد

بمان که هیچ مهم نیست با سرانگشتش
تمام شهر مرا سمت هم نشان بدهد

همیشه دلنگرانم همیشه می ترسم
که کار دست من این« تا ابد بمان» بدهد

***

مرا ز چیدن آن سیب بر حذر می کرد
کسی که رفت... که پایان به داستان بدهد!