چشم هایت می شناسد قِدمت خورشید را
در نگاهت نور جاری می کند امّید را

جذبۀ لحن صدایت می رود در گوشِ باغ
سخت مجنون می کند سر تا به پای بید را

راه می آیی! صلابت می وزد از سمت تو
کوه وصفت کرده و پس می زند تردید را

از عقیق دستهایت در قنوتی دلنشین
می شود شوّال را فهمید و بوی عید را

خواستم از مادر سادات در شبهای قدر
طول عمرت را نگاهی کرده و تمدید را...

مِهر دارد چهره ات! وقتی تبسم میزنی؛
رونمایی میکنی الماس و مروارید را!

"طَیّبَ الله" ی بگو و بعد لبخندی نجیب
با دعایی بیشتر کن لذت تأیید را!

مرضیه عاطفی/ سمنان