خدا ... براین شکسته دل چرا نمی کنی نظر؟                              
                           نه زنده ام ... نه مرده ام ... دعا نداردم اثر !
دوای درد من تویی، در این هجوم دردها ...                                
                           چرا تو از اجابتم ... چندیست میکنی حذر؟؟؟
دلم گرفته از زمین، دچار بازیِ زمان ...                                      
                        دشمن و درد بیشمار ... دولت و یار مختصر!!!
مرا به دل فراق یار، بریده ام در این قمار ...                               
                           از این غریق بحر غم، کسی نگیردش خبر!!!
بجای شادی و سرور، بر این دل شکسته ام                               
                           بجز سپاه درد و غم ... چرا نمیکند گذر؟؟؟
چنان اسیر فتنه ام به روزگار بی کسی ...                                  
                           که مرگ هم به دشمنی، مرا نمیبرد دگر!!!
تمام هستی ام شده جهانی از بلا و غم!!!                                  
                           اگر دوا ندارد این ...! مرا از این جهان ببر ...
به نفس خویش میزنم نهیبی از سرِ غضب                                  
                         ببین تو روزگار من!!! گنه چه کرده ای مگر؟؟؟
به جستجوی آن گنه، همیشه در تلاطمم ...                                
                               در عالم خیال خود، گذشته را کنم سفر ...
نه آن گنه، بُوَد مرا، که رحمتت کند جدا ...                                    
                           چرا که هر شب مرا ... دعا بُوَد به چشم تر ...
از این قضایِ بدشگون،شکسته است پشت من                            
                                تویی پناهگاهِ من، در این مسیر پر خطر ...
در این هجوم دشمنی و در هوایِ بی کسی ...                            
                                 اگر تو یاریم کنی ... که میرساندم ضرر ...
به مهر خود کرم نما، بگیر دستِ خسته را ...                                 
                         ببین که عشق تو هنوز ... مرا به دل بُوَد گُهَر ...
دوباره می شود برون، « سپید» از شب سیاه                               
                             چرا که بعدِ هر شبی ... طلوع میکند سحر ...