سلام ...با توجه به این شروع در نقد نوشته ی حقیر / اگر چشم بر روی پاره ای از ترکیب هایی که با استفاده از صرف و نحو زبان عربی در قافیه فرصت حضور یافته اند ببندیم می توانیم غزل حاضر را در ردیف کارهایی قرار دهیم که قابلیت پوشش غزل نیمایی را دارد / ...
به نظر می رسد شاعر محترم این برداشت را دارند که این حقیر درصدد عیب جویی از این غزل برآمده ام وسپس انتظار داشته اند که عیوب این شعر را بیش از پیش برملا کنم
جناب استاد اقتداری توجه بفرمایید
منظور من این بود ه و هست که با این نوع نگاه یعنی چشم بستن بر روی کلماتی مثل ) امر محال / احتمال / ارتحال / سطح این غزل را از سنتی به نیمایی ترقی دهم و سپس با توجه به وجه اشتراک در قافیه که به هر حال در اشعار نظام مند بار معنا را حمل می کنند مقایسه اجمالی با غزلی دیگر فقط در نشانه ها داشته باشم مشخص است که کلماتی مثل : انتظار/ التهاب /ارتحال /و از این دست کلمات در هر شعری که بدون هم نشینی با نشانه ها ورود پیدا کنند زبان را در مرز سنتی متوقف می کنند البته وقتی پای تلمیح به میان می آید با رعایت سایر معیار های زبان امروز این بحث به طور کلی منتفی و غیر ضروری است مثال :
" نرید ان نمن ... بوی بهار ذوالفقار اوست /
تمام اسمان چشم است باران عبورش را /بقیع ناشناس اوکلید باغ یاس او / بغل وا می کند آن ناگهان سنگ صبورش را/ محمد حسین انصاری نژاد / بیت با قسمتی از یک آیه ی مبارکه و نورانی آغاز می شود اما سخت گیر ترین منتقد هم قادر نیست انتقادی بر این بیت وارد سازد که چرا عبارتی عربی در شعر وجود دارد زیرا تمامی کلمات در هم نشنی جهت وا کاوایی همین عبارت است بوی بهار / آسمان / باران و ... /نمونه ای دیگر از حسین منزوی ... لیلا دوباره قسمت ابن السلام شد / عشق بزرگم آه چه آسان حرام شد / ابن السلام با آنکه در قافیه قرار دارد انتقادی بر ان وارد نیست چرا که در در همنشینی با لیلا از یک سو وعشق بزرگ وحتی در همنشینی با حرام شدن قرار دارد و اینهمه صرف نظر از نشستن ضروری در قافیه نیز هست اما در این اینجا این عبارت ها به وِیژه احتمال و ارتحال فقط حامل بار معنایی هستند و به ضرورت قافیه نشسته اند یعنی یک کارکرد صد در صد سنتی دارند ... به هر حال اگر جناب استاد اقتداری هنوز تصور عیب جویی دارند نظر ایشان محترم است و بر روی چشم من قرار می گیرد پس به صراحت و بدون تملق می نویسم "باور نکن "در نوع خود یک غزل سنتی بی نقص است که روی مرز نو آوری قرار دارد / /////
رنج / دیده خواهد شد / محمد یزدانی جندقی

یاهو

ودرود
زبان واحساس ودرنهایت سبکی که درشعر از جناب اقتداری عزیز به شخصه سراغ دارم همواره مملو از سنگینی عاطفی خاص بوده و نشیب های گاه گاه زیر سیطره وبزرگ نمایی فراز های شعری ایشان
واین غزل:
اتفاقی كه در این چارچوب رخ داده منجر به برقراری ارتباطی نسبتاموفق و مانا با مخاطب می گردد، اتفاق خوشایندی است،غم آمیخته در غزل عاشقانه امروز بیشتر آنچه که ذهن مخاطب را درگیر کند قلم وذهن شاعر و پدید آورنده اثر را در جهت شرح وبسط کار تا پایان درگیر میکند.چراکه سرایش وخلق این نوع زحمتی فراتر از غزل عاشقانه با چارچوب مثبت وشاد می طلبد.
شاعر مجبور است آنقدر در انتخاب کلمات وسواس به خرج دهد که کارنه به قالب طنز نزدیک شود نه به اعتراضی محض وگاهی نازیبا و خارج از شالوده کار!
سعی در ایجاد تغییر در قالب همچنان كه در نمونه های فوقمی بینیم، برای یك بار و تنها در محدوده همان تجربه خاص، شاید خلاق و قابل هضم باشد،

"هرجاده پیش روی تو بن بست می شود
بنویس توی دفترت این درد سال را"

بخشی از جذابیت هر قالبی به خاطر زیبایی شناسی ظاهری آن است كه در پروسه ای حساب شده، شكل نهایی خود را می یابد:
"این چشمه غیر تلخ به کامت نمی دهد
در خود بریز حسرت نوش زلال را"

تعابیر و واژگان همواره در غزل بنا به نظرات عام وخاص به طور صد درصدی سلیقه مخاطب نیست.ونظرات راجب قدرت شعر متفاوت است براین اساس این غزل نیز توانایی قدرتی بیش از آنی که آفریده شده است را داراست .وشاید میتوانست اکتشافات واضح تری نیز داشته باشد.و
اما تا این حد هم کار نسبتا موفقی است.
ضربه نهایی کار انتخاب خوبیست:
باید چشید طعم گس ارتحال را!"

قلم شاعر همواره مانا
یانور

سلام بر شاعر مهربان جناب استاد اقتداری اگر چشم بر روی پاره ای از ترکیب هایی که با استفاده از صرف و نحو زبان عربی در قافیه فرصت حضور یافته اند ببندیم می توانیم غزل حاضر را در ردیف کارهایی قرار دهیم که قابلیت پوشش غزل نیمایی را دارد و این قابلیت را در بحر غریب و قافیه وردیف مناسب امروز به دست اورده است و از آن مهم تر وجود تناقض در برداشت مفاهیم این اثر به ویژه در مطلع و بیت دوم است که دریافت این مضامین متناقض نیز چندان دشوار نیست به واقع حرکت جوهری این متن امتیاز مثبت و لازم را برای امضای تایید این غزل به عنوان شعر جمع آوری می کند و تعلق خاطر مخاطب را سبب می شود اما در پرداخت این اثر در توسعه ی مضامین و نمایش نشانه های زبانی اتفاق درخشانی به چشم نمی آید چنانکه در کارهای دور شاعران موفق غزل نیمایی چنین نشانه هایی بسیار درخشان است مثال :
در این زمانه ی بی های و هوی لال پرست /خوشا به حال کلاغان قیل و قال پرست/ چگونه شرح دهم لحظه لحظه ی خود را / برای این همه ناباورخیال پرست ؟/ به شب نشینی خرچنگ های مردابی / چگونه رقص کند ماهی زلال پرست/
رسیده ها چه غریب و نچیده می افتند / به پای هرزه علف های باغ کال پرست / ... محمد علی بهمنی
و البته با چنین قیاسی که شامل وجه مشترک وجود کلمات یکسان و حامل بار معنایی اثر در قافیه می باشد : لال / زلال / کال / و ... در خواهیم یافت که محور هم نشینی در غزل حاضر مورد نقد در حد متوسطی از بالندگی قرار دارد
محمد یزدانی جندقی