انداخته شب پرده ای از ماه به رویت

شب را به چه روزی که نینداخته مویت

ویرانه ترم کردی! میخانه ات آباد!

پر باده ترین ساقی! پر باد سبویت!

کوهی تو و صد دشت تو را گرم نماز و

صد جاده که افتاده چو سجاده به سویت

بر آینه رو کردی و حیرانی خود را

این آینه ی تار نیاورد به رویت

لب های تو ناگفته ترین راز جهان است

یک بوسه بگو با لبم از راز مگویت...