يك غزل شهر مي رود جمعه ، سوي ميدان به  راه افتاده
كوچه ي خسته ي   ِ محله مان ،رد پايش  از  آه  افتاده
 
زندگيمان سراب تكراري، ذهن هامان  خمار و گيج آلود
راه هامان مسير بي مقصد ، قرنِ مان    بي پناه   افتاده
 
در هبوط  ِ هميشه ي   ممتد ، اين زمين مثل  سيب مي چرخد
در زميني كه  مست ِ گندم هاست ،  آدميت    به  چاه  افتاده
 
مرد با اسب هم  نمي آيد ، حس باران به راه خشكيده
دست ِ  دارا انار ندارد كه      ، دَرسِمان   اشتباه  افتاده

ندبه ندبه نگاه ميخوانيم ،در همین حالت ِ گريز از هم
يك نفر داد مي زند مژده ،عكستان توي  ماه  افتاده

نيمه ي  بي گمان ِ شعبان است  ، خدا نكند كه   بيايي  مرد
يك جهان عدل بياوري باخود ، در جهاني كه گناه  افتاده
 

اكرم بهرامچي