زن ، سر به زیر، آمد و یک نان گرفت و برد

مثل همیشه، تلخ و پریشان، گرفت و برد

نان را فشرد توی تمنای دست خود

از شاطر او نه نان ، به خدا جان گرفت و برد

پولی نداشت، مثل همیشه، شکسته گفت:

"خیرت دهد خدا" ، و به دندان گرفت و برد

" نانوا چه فکر می کند آیا، که من کی ام ؟!

دستم تهی ست، یا که...؟! " ، و لرزان گرفت و برد

یک ُقرص نان، چه سهم بزرگی ز زندگی !

زن سر شکسته، راه خیابان گرفت و برد

وقتی رسید زن به کنار غرور خویش

جای غرور، یک دل ویران گرفت و برد

پایان این غزل، به گلو ُبغض زن شکست

زن را دریغ ! هق هق باران گرفت و برد...