این روزها مثل روزهائی که ندیدم  اما خوب ، حتی خوب تر از خوب درکشان میکنم غمگین اند
بالاخص که ابری در کار باشد و ردی هم از برف و سوزی که ناچار ترا به سمت  پالتو و  ژستهای کهنه ات ببرد
غم گین مثل روزهایی که مظفر علی ذوالقدر و ... به جوخه سپرده شدند !
مثل روزهایی که سید علی اندرزگو _ که اگر دست من باشد تمام دنیا را فدای حرکاتش میکنم _ مبارزه میکرد .
مثل آن روزها که راسته ی مسجد شاه  پر بود از نگاههای  بزرگ خلیل طهماسبی
انگار این حالات که بر زمین و زمان غالب میشود ، مرا شخم میزنند و تا بارور شوم تنها یک ثانیه یا کمتر !
غمگین است  و گاهی .....  ، راستی گرچه زمستان است اما وقتی که حسش  می آید پائیز و بهار و تابستان سرم نمی شود
گاهی آنقدر شبیه طلوع غم انگیز 26 خرداد 44 میشود که فکر میکنم  آن 4 مرد غوغا را مجددا به تیر بسته اند
و انگار هنوز در خیابانهای تهران سنگ فرشها ی قدیمی  صدای کشیده شدن عبای نواب را به خاطر دارند .
:

+نزدیکی‌های ساعت ۱۰ بود که ماشین منصور از قسمت شاه آباد وارد میدان بهارستان می‌شودو به طور عمودی جلوی درب مجلس می‌ایستدهمان درب بزرگ.

+چون خیانت حاجعلی رزم‌آرا بر ملت ایران ثابت گردیده هرگاه قاتل او استاد خلیل طهماسبی باشد

+امامی! ای شهید عزیزما! ای جگر گوشه زهرا! ای قربانی راه خدا! آسوده بیارام و در باغ رضوان خدا، قدم به آسایش بزن.

+اگر ده نفر مانند سیدعلی داشتم دنیا را فتح می کردم.

+در حالي که از پايش خون مي رفت دستهايش را بالا آورد که رگبار دوم به سينه و سر او نشانه رفتند و در همان حال سومين رگبار مسلسل به ناحيه ي کمر و دل او اصابت مي کند و شهيد اندرزگو بر زمين مي غلطد.

+با ماشین حرکت کردیم و در سر سه راه امین حضور دیدیم که چند تا آمبولانس و ماشین پلیس آژیرکشان بسرعت به سوی بیمارستان بازرگان می روند، در حالی که اندرزگو را می بردند و ما نمی دانستیم

+همسرش گوشی را برداشت، ولی عادی صحبت می کرد.بعد فهمیدم مامورین در خانه آنها بودند و کنترل می کردند.