آنچنان که حظّ نمی‌برند،

مُرده‌ها،

صبحِ هیچ روزِ هفته انبساطِ آفتاب را

و یا،

آنچنان که بی‌خیال می‌شوند،

ماهیان‌ِ مُرده انقراضِ آب را،

گاه، ما

- پناه بر خدا از این،

لا اُبالیانگی-

به باد می‌دهیم،

-چندش‌آورانه-

لحظه‌های بی‌نظیرِ ناب را!

سر به نیست می‌کنند خویش را

روزها، از آفتابِ چهره بر نیفکنند اگر نقاب را

از قدیم،

کائنات،

جفت و جور کرده است و می‌کند

برای پای زندگان، فقط رکاب را

کودنان،

به نقدِ عمر خویشتن برای روحِ خود،

چه می‌خرند جز عذاب را؟