شهر، نــــو آواره اي در غفلتستان است نو عروسي بـهر دامادي چو انسان است با زبان كـــــــوچه و ميــــــــــدان و دروازه او حريف شاعـــــــران باغ و بستان است *** شاعر شهري مـا "شهر" به قافيــــــــــه نشاند و به شعر از نمك شهر كـمي نيز چــــــــــشاند شعر شوري كه بشوراندمان بر سر شـــــــــهر حاصل مجلس بزمي است كه شاعرمي خـواند